چرا وبلاگ نویس ها دست از نوشتن بر میدارند؟

همیشه اون وبلاگ نویس هایی که یه دفعه ای از نوشتن دست برداشتن رو سرزنش میکردم ، مثلا فافی ، ماهی ، مهربان و ... اصولا وقتی بقیه رو قضاوت میکنیم که چرا ، یکروز نوبت به ما می رسه که دیگران در مورد ما قضاوت کنن که چرا از نوشتن دست برداشتیم.

اما دوست دارم یک یادداشت بذارم برای هر کسی که این برگ از این وبلاگ رو میخونه ، زندگی واقعی اون بیرونه ، جایی که زندگی میکنیم ،اینجا فقط از اتفاقات می نویسیم اما اتفاقاتی که دوست داریم ثبت بشه و کلی اتفاق دیگه هست که می تونیم باعثش باشیم ، کلی اتفاق خوب ، نمیشه هر چیز یا همه چیز رو ثبت کرد اما میشه که در خاطرات ذهن نگهشون داشت .

خیلی ها رو دیدم که بعد از سالها نوشتن یه دفعه ای دیگه نمی نویسن ، نمی تونم قطعی بگم چرا ، چون بعضی هاشون فقط ادرس وبلاگشون رو عوض می کنن مثل همین قندک بانویی که سالها می نوشت اما دیگه ننوشت یا یه روز دوباره برگشت ، اما می دونید حقیقت اینه که زندگی اون بیرون در جریانه ، برای دیده شدن نمی نویسیم ، مینویسیم چون خودمون هستیم و دوست داریم باشیم و از تجربیات بقیه استفاده کنیم اما حقیقت تلخ اینه که دوست داریم گاهی خودمون تجربه کنیم!!!

و تلخی این ماجرا این جاست که برای تجربه خاطرات جدید ، باید رفت تو دل ماجرا که گاهی باعث فراموش شدن اینجا میشه اما اینجا جایی رو داره که هیچ جای دیگه ای نداره و ادم از اینجا بهترین خاطراتش رو داره که تو دفتر خاطرات ذهنش ثبت میشه ، مثل کسایی که اولین بار خواننده وبشون بودم یا کسایی که باهاشون تجربه جدیدی داشتم ، اینا هر کدومش یک تجربه نوئه و گاهی باید این تجربیات رو خود ادم تجربه کنه.

جمله ای که شاید هیچوقت یادم نره ، دختره وبلاگ نویسی بود که در زمان دانشجوئیش از اتفاقاتش می نوشت و در پست اخر نوشت که من به راه اهن میرم و از اونجا مسیر زندگیم رو ادامه میدم ، ... پست عجیبی بود ، اما این در انتظار همه وبلاگ نویس هاست ، یک روز ، یک جا ، بی خبر ، لطفا عادی بدونید کما اینکه این برای من مسجل شده