حرف هایی که همیشه خواهم داشت ...

راستش من دوست دارم یک معلم بشم ،  البته نه از این ها که مثلا میرن تربیت معلم درس میخونن بعد جذب اموزش پرورش میشن و یا تو مدارس هستن ، نه  از اون معلم ها ، دوست دارم که اموخته هایی که بلدم رو با دیگران به اشتراک بذارم ، روش های جدید درس دادن رو یاد بگیرم و با خنده و تفریح و شوخی به بچه ها یاد بدم مثل روشی که استاد ی که در ویدیو پایین تدریس میکنه و ادم حال میکنه

این ویدیو در نماشا

می دونید دوستان ، تو خارج برای دوره های تخصصی شبکه ، 2 برابر زمان معمول میذارن و به اساتید اون رشته ها در قالب روش های جدید تدریس یاد میدن که چطور با بازی های جدید ، اموزش رو جذاب کنن ، من اینو میخوام ، اینو دوس دارم ، یعنی میشه من هم یه روزی به اون سطح برسم ؟؟؟

شکی نیست که یه روز ، یه جایی ، به یه دلیلی ارتباط من با محیط وبلاگ قطع میشه ، نمی دونم اما هنوز یک دین اساسی به این جا و خانواده ای که درش رشد کردم و نوشتم و یادگرفتم و تاثیر گرفتم ، در شادی و غم خانواده ام همراه دوستانم بودم ، حالا از طریق کامنت یا ویس یا هر جوری که میشده ، احساس میکنم برای این مقطع باید مباحث امنیتی رو در قالب سلسله پست هایی برای دوستانم بنویسیم و اونها رو مطلع کنم ، 

رشته ی تحصیلیم الکترونیک بود ، اما همه فک میکردن که تهش باید رادیو و تلوزیون تعمیر کنیم ، من مسیر زندگیم رو عوض کردم با اینکه رشته ام رو دوست داشتم و به سمت آیتی و شبک های کامپیوتری رفتم ، این رو دوست دارم و حالا علاقه مند به بحث امنیت شدم ، شاید دلیلش بیشتر همون اتفاقاتی بود که تو پست های قبل گفتم و هک شدن وب دوستانم و به خودم قول دادم به جایی برسم که بتونم تو اینجور مواقع دست دوستانم رو هم بگیرم . 

و حالا باید برخی از اون دانش که مناسب با محیط وبلاگ هست رو نوشت و به عنوان زکات دانشم به اشتراک بذارم بین دوستانم ، مهم نیست که این وبلاگ چند تا خواننده داره ، چند تا از وب نویس ها رفتن تو اینستا و چند نفرشون ، بدون توجه به یه سری نکات امنیتی ، اکانت خودشون رو در معرض تهدید قرار دادن ، من وظیفه خودم میدونم که بگم و حالا به اونها اطلاع بدم ، چند تا پست مقدماتی ازش نوشتم اما نکات مهم تری مونده که باید سر فرصت بنویسمشون و این زمان بره ...

----------------------------

اما من وبلاگ رو بیشتر از هر جای دیگه دوست دارم ، جایی که همیشه میشه نوشت و دانش رو به اشتراک گذاشت و حداقل ادم خودش رو خالی میکنه ، خیلی چیزا هست که میشه نوشت اما همیشه زمان برای نوشتن نیست . چند روز پیش از مهربانو ، درباره ماهی پرسیدم ، کامنتش رو میذارم  ( این پست وبلاگ مهربانو )  اما وقتی جواب رو خوندم کمی لرزیدم به خودم ،  نه از سرما ، از اینکه واقعا چه چیز از ما به یادگار می مونه ؟ 

مثلا از دوستان سابقم ، از مهربان ، کمانچه زدن هاش ، از گلابتون بانو ، اینکه در عین جدیت در کار وکالت ، میشه جور دیگه ای هم بود و مهربان بودنش و از بهامین پرانرژی بودنش ، یا کاکتوس ، فعال در عرصه هنر و عکاسی و هر دوستی تو یک زمینه ، مثل همیشه پر حرفی کردم ، همونجوری که روز اشنایی با ازیتا مخش رو خوردم و به جای 10 دقیقه حرف زدن ، 90 دقیقه فیکس حرف زدم ، چیکار کنم ؟؟؟

همیشه حرف هایی هست که به جای گفتن دوست دارم بنویسم و حالا در این مسیر پیش رو تمام تلاشم رو بکنم .خودم باشم و مسئولیت پذیر باشم و عشق بورزم ، کلمات مدام کش میان اما دوستتون دارم و در قلب من جای دارید ، چه اونها که به هر بهانه ای رفتند و چه اونها که هستند و تمام خاطرات زیبای این محیط رو من باهاش زندگی کردم . برای اینکه شدتش رو متوجه بشید و شاید کمی خنده دار هم باشه 2 تا داستان براتون کوتاه میگم

توت از یکی از ساندیچی های متروصادقیه خیلی تعریف کرده بود و من که داشتم از کرج به سمت شرق تهران می رفتم تو اون ایستگاه پیاده شدم و رفتم تا از اون ساندویچیه ساندویچ بخرم و ببینم چجوریه و یا یه مورد دیگه ، من یکی از دوستان قدیمی دیگه که سمت  شرق تهران هستن و من اون زمان سرباز بودم ، همش می ترسیدم که من رو در لباس سربازی ببینه با اینکه نه اون من رو دیده بود و نه من اون رو و هیچکدوم هم رو نمیشناختیم....

---

+ عکس و فیلم رو سر فرصت میذارم.