69

میگه ن و القلم و ما یسطرون

خوش به حال اونهایی که همچنان می نویسن و خدا ذلیل کنه اونایی که چنان شبکه های اجتماعی رو بزرگ کردن که شده یه ابزار و باعث شده خیلی ها دیگه ننویسن.اعتقادی به شبکه های اجتماعی ندارم چون به نظرم اونا دزد وقت هستن و هفته ای یه بار نصب میکنم و کامنتاشو که خوندم پاک میکنم برنامشو تا هفته ی بعد....

اینطوری وقتم مال خودمه

دلم برای همه ی بی معرفتا تنگ شده .شاید علتش خودم بودم.نمی دونم.

------------------------------------------------------------

اما باید به یه حقیقت اعتراف کنم.نمی دونم چرا از اون دسته متاهلین جدید باهاش احساس راحتی ندارم.یعنی دوستان خودمو میگم.انگار هوو پیدا کردم.شایدم دارم خودمو قایم میکنم. شاید البته.بعد نگاه میکنم به دور و اطرافم.با خودم میگم من میتونستم تو یه خانواده دیگه یه جای دیگه بدنیا بیام.شاید اونقدر پولدار بودم که خدا رو بنده نبودم یا اونقدر فقیر که حتی یاد خدا نبودم.شاید اگه تو امریکا به دنیا می اومدم چیکاره میشدم؟شاید میتونستم رئیس جمهور یه کشور بشم؟یا یه یهودی یا یه سلفی یا هر فرق و مذهب دیگه ای .

شاید اصن من این شانس رو داشتم که خانم به دنیا بیام.در هر برهه ای ازگذشته و حتی اینده و اونوقت سوال اینه در اونصورت جایگاع من کجا بود؟شاید مثلا" سلنا گومز میشدم یا شاید رقیبش یا چمدونم مثلا" یکی از از این فمنیست های 2 اتیشه.

اما هیچکدوم نشدم و الان اینجا پشت سیستم نشستم ودارم این مطالب رو مینویسم برای 4-5 خواننده ای که دارم و شاید برای خودم.راستی من کجام؟حداقل چیکار کردم که درست سر جای خودم باشم؟اینده مثل مسیر تاریکی هست که جلوی روی منه و گذشته که هر لحظه ازش دارم فرار میکنم شاید به امید یک اینده خوب.

بارها از خودم پرسیدم راستی اگه من اینی که الان اینجام نمی بودم که می بودم؟