نامه هایی به همسرم - نامه 3

سلام و عرض ادب و احترام خدمت همسرم گلم! خوبی خاتونم ؟ 

راستش مدتهاست این مضوع فکرم رو مشغول کرده که بالاخره من چی میشه وضعم ؟ یعنی چه آینده ای در انتظار من هست و کجا و کی هم رو ملاقات میکنیم اما این وسط اتفاقاتی باید بیفته و تغییراتی رخ بده حداقل برای من ، میدونی ، معمولا" میگن پسرا میرن سربازی آدم میشن و برمیگردن اما برای من ابدا اینطور نبود ، سربازی من زمان دانشجویی بود ، اون زمان که انظباط و نظم و ترتیب و مسئولیت پذیری رو یاد گرفتم در حالی که از خونوادم دور بودم و اولین شب دقیقا" یادمه که برای این دوری بغض کرده بودم ولی سربازی من مسخره ترین سربازی ای بود که داشتم ، شاید اگه همون موقع و بعد از کاردانی مزدوجیده میشدم  خیلی پسرخانه دار با مسئولیت و خوش ذوق و از همین جلف بازی هایی که معمولا" دخترا ما رو متهم میکنن میشدم ولی بهر حال خیلی دقیق شده بودم بر عکس الان

خلاصه اینکه تو بازی روزگار نقش ما اینه که بریم درس بخونیم و بریم سربازی و تا بهمون بگن که مثلا" مرد شدین! مثلا" و البته بعدش برین لیسانس بگیرین و بعدش دنبال کار باشین و بعدش بیایم خواستگاری شما خاتون و خانم  ، اما این وسط بازهای روزگار به شخصیت ما شکل میده ، متناسب با شرایط جامعه

خلاصه اینکه به قول دکتر شاهین فرهنگ ادم وقتی از همسرش یه سری خواسته ها داره ببینه خودش کجاست ، اون خواسته ها از خودش مقبوله؟ مثلا" اگه من دوست دارم که همسرم شیک پوش باشه آیا من هستم یا شندرم؟ من چقدر خودم رو برای گرفتن و پذیرفتن یه مسئولیت اماده کردم و اصن اماده کردم یا شعار میدم؟

به نظرم باید از شعار فاصله گرفت چون وقتی من میگم همه ی جامعه و ملت و مملکت مقصر هستن تا بهت نرسیدم ، در واقع اگر از 5 انگشت ، انگشت اتهام رو به سمت بقیه بردم خودم 3 برابر بقیه مقصرم چون 3 انگشتش سمت منه! میخوام تغییر کنم و خودم رو بزرگ کنم ، شخصیتم زیبا بشه ، صفات عالیه ای که دوست دارم داشته باشی ، من خودم پیشگامش باشم ، 

اما همه ی مسئله این نیست ، مسئله اینه که شما خودت یه عامل محرکی - 

خوش به حال خودم که خاتونی مثل شما رو باهاش آشنا میشم و زوج خوشبختی میشیم ": )