قانون سوم وبلاگنویسی!رقسمت سوم

واقعیتی که در خصوص وبلاگنویسی باید بدونیم اینه که خودمون ظرفیت رو انتخاب میکنیم ، یعنی خودمون انتخاب میکنیم که چه تعداد کامنت داشته باشیم ، خواننده چه تعداد وب باشیم ، همچنین گاهی ممکنه حتی اگه تعداد کامنتها بره بالا ، چون به اون ظرفیت نرسیدیم حتی ضمن تعجب ، ابراز ناخرسندی هم کنیم!

بهر صورت دنیای ما وب نویس ها دنیای عجیب غریبی هست و قوانین نانوشته اش بسیار ، با اومدن شبکه های اشتباهی دیگه مثل قبل رونق نداشته باشه ولی هنوز هم مثل قبل هستن اونایی که فقط وبلاگ نویسی میتونه اونها رو راضی نگه داره چون با نوشتن فیدبک میدن و انرژی هاشون تخلیه میشه ! میخوان بگن اتفاقات دور و برشون رو  ،اینا رو نمیشه تو اینستا گفت ، نیشه توئیت کرد و گفت ، باید خط پشت خط  ،کلمه به کله ، تک تک حس ها رو منتقل کرد و گفت!

اما به قانون دیگه هم باید به اینا اضافه کرد ، وب نویسی نیازمند داشتن آرامش هست ، حسی که اگه نباشه واقعا نمیشه چیزی رو اونطور که میخوای ، بنویسی ، یا حست  نیست که ادامه بدی و این آرامش با حضور بعضیا به هم میخوره . خودم چون این آرامش رو دوست دارم ، دلم نمی خواد حضور من باعث ناراحتی بعضیها بشه که حالا بهر دلیل دنیای هر کسی ، برای خودش بسیار زیباست و اون رو همینطور دوست داره ، بذاریم قشنگ بمونه .

خط آخرم رو هم بگم و تموم ، هر وب نویسی برای خودش محدودیت هایی داره ، یا دست خودشته یا اینکه بخاطر اطرافیانش دچار این محدودیت شده ، دقت کردین بعضی اسامی استعار رو ؟ مثلا ماهی و کوسه! گنجشک و .. اینا نشون میده که طرف نمیخواد شناخته بشه ، آره اینم از اون محدودیت هاست اما گاهی شده که دوستی های مجازی واقعی بشه .

به محدودیت ها احترام بذاریم ، گاهی درک این موضوع برابر میشه با یه اتفاق بد و یا حذف یک وبلاگ ، اما خیلی خوبه که قوانین خودمون رو بگیم ، مثلا همون جماعتی که نوشتن کامنت مذکر جماعت تایید نمیشه ، حد و مرز رو مشخص کردن ،  چون با نبودن اونها این ارامش برقراره ،

 حس آرامش ، چه نعمت بزرگی ... 

---