قانون سوم وبلاگنویسی! قسمت دوم

در قسمت قبل دیدیم که هر وبلاگ طبق یه سری پارامتر ها برای خودش ظرفیتی رو داره ، اما تا الان به این فکر کردین که چرا ما بعضی جاها فقط یه کامنت میذاریم ؟ بعضی جاها 2 تا یا مثل خود من ، بعضی جاها تعداد کامنت ها بیش از 2 تاست و تعداد خط هاش هم زیاد تره ؟

بیاید وبلاگ ها رو به چند دسته تقسیم کنیم ، 

1.وب هایی که عموما خاطرات هستن

2.وب هایی که خاله زنکی هستن و داستان فلان جاری با فلان خواهر شوهر عروس و اینهاست

3.وب هایی که مرتبط فرهنگی / سیاسی هستن.

4.روزانه نویس ها

5.وب هایی که مفهومی مینویسن و تعداد خط هاش کمتر از 10 تاست و میتونه خاطره یا نقل قول باشه.

6.روزانه نویس ها 

و حالا همینا ، البته دسته بندی زیاده ها ولی همینا رو بریم ببینم که چطوریه!

البته هر وب نویسی نظر خاص خودش رو داره ولی عموم خانما تو پیوندهاشون اون وب نویس های خاطره نویس یا روزانه نویس رو دارن ، من خودم چون مذکرم بعضی از وب های خانمانه که مربوط به همسر داری و اونایی که نویسندش هم سن و سال خودم هستن و  و اون وب های روانشناسی رو دنبال میکنم.

حالا نمی دونم دقت کردید یا نه ، ولی اکه دقت کنید ، تقریبا یه خواننده برای 2تا پست یک وبلاگنویس ، هیچوقت یه تعداد کامنت نمی ذاره ، یعنی اگه تو پست اولش 2 تا کامنت مرتبط داد و حالا نظر و تجربه خودش رو گفت ، تو یه پست دیگه اصن ممکنه کامنت نده و این کاملا وابسته به خود همون پست و موضوع اون پست هست .

اگه اون نویسنده مطلب ، ایده ها و نظرات مختلف ی که فیدبک میگیره ، گاهی ممکنه جوابش تا چندین خط هم برسه 

( مراجعه کنید به این پست و جواب من به گلابتون بانو ) 

و حالا تو همین سوال و جواب ها موضوعات دیگه ای رو هم رقم میزنه و حالا درباره همون تو کامنت ها بحث و بررسی صورت میگیره. من چون خودم توی این حوزه بسیار فعال هستم ، چندین نمونه مثال میزنم ، البته بدونید همونطور که گفتم من اصلا اینطوری نگاه نمیکنم تا برم وب طرف و بخوام کامنت بدم و نظرشو جلب کنم که اونم بیاد وب من بهش اینطور کامنت بذارم که  :"

وای خدای من ، این پستت عالیه ، بیا وب من ، " نه عادی نظرمو میگم و کامنتهای بقیه رو هم میخونم ، وب نویسی همینه ، حداقل من اینطور یاد گرفتم که تو همین حوزه هم باید جدا از خود پست ، تو کامنتدونی هم مطلب یاد گرفت که این یعنی یه خط کامنت ، کار منو راه نمیندازه!

حالا چند نمونه برای اینکه بدونید من تا چه حد پیگیر کامنت و پست ها هستم ، طوری که حتی ممکنه لج یه نفر دیگه دربیاد ها! بعد اون طرف یه کامنت بده ، مدیر اون وب هم طرف اونو بگیره ، بعد منی که حس کردم طرف با پستش یه جور راهنمایی خواسته ، تک و تنها می مونم!

حالا بهر حال ، 

بحث زامبی تو وبلاگ پرنده گولو  ( کلیک کنید )

 یه نمونه خیلی کوچیکشه ! که تازه اونم حس کردم اونجا نمی کشه که بحث و گفتگو باشه و اگه می بود ، شک نکنید صفحه اول کامنت پر میشد میرفت صفحه دوم. حالا اگه بعضی از بزرگواران این رو ندیدن ، دیگه من تازه یه مورد خوبشم! آدمای خیلی پیگیر تر از من هم هستند!